Demirci

Yorulmuştu demirci

Yanaklarının kemikleriyle dövmüştü sanki

Yılların demirini.

Çökmüş yanakları, solmuş gözleriyle

Geceye dönmüş tavanına bakıyordu.

Demirin tozuna karışmıştı atölyesi.

Ölümü demirin tozundan beklemişçesine

Soluyordu, Ay’sız odanın havasını.

 Kaç kere vurmuştu demirin kızgınlığına

Asırların sertliğini her yumuşattığında!

Kaç ömür feda etmişti terinin damlalarında!

Yorulmuştu esmer teni

Kızıl ateşin dumanından,

Çekiçten şeklini yitirmiş elleriyle

Ömrünü sayıyordu.

Parmaklarının arasında yıllaşmış demir tozları,

Beyaza dönmüş gözleriyle

Hatırlarına bakıyor zihninin kararmış odalarından.

Atılmış bir beden mi öylece kanepede duran

Yoksa tonlarca demirin büktüğü ömür mü?

Yorulmuştu demirci,

Karanlığın huzur bulduğu atölyesinde

Dinlendiriyordu tonlarca ağırlığında ki bedenini.